Zagubiona wśród szarości dni
przez strach i myśl
Swoje życie widzę jak przez mgłę
zobaczyć je chcę

Mrok deszczu, dogasających nadziei
krzyków które nic nie mogły zmienić
zgasną tak szybko i nagle, gdy
nie wesprzesz mnie Ty
Ty
TY

Oddaj mi swój lęk
oddaj mi swój strach
przyrzekam, że i tak
Będę Twoim ostatnim strachem
Lęk
Strach
i tak
Ja

Głowa wybucha z całych sił
iskrze w Tobie przestaje być wstyd
świat rozpada się nam spod stóp
oto jest granica i cena snu
Niczym tysiąc atomowych gwiazd
nic już nie jest w stanie wzruszyc nas
Ciemność łaknąca światła poza czasem
jak zwykła ławka w parku z lasem

Oddaj mi swój lęk
oddaj mi swój strach
przyrzekam, że i tak
Będę Twoim ostatnim strachem
Lęk
Strach
i tak
Ja

Ja

Z mroku deszczu dogasających nadziei
rodzi się krzyk, który wszystko zmieni
nie zgasnę, rozbłysnę światłem bo
oto jest piekło, a ja idę w to
To
TO

Oddaj mi swój lęk
oddaj mi swoj strach
przyrzekam, że i tak
Będę Twoich ostatnim strachem
Lęk
Strach
i tak
Ja

Dlaczego masz oczy pełne łez?
Czy smutek to wszystko co chcesz?
Absolutnie niepasujący, zgrzyczący
w tym świecie tryb

Jaki czujesz ból
jak straszny wstyd
uwolnij gniew
to jest ten dzień

Świat me pełne normalności mózgi
pełne zwykłej, szarej pustki
Absolutnie unikalnyś, oryginalnyś
w tym świecie złym

Uwolnij gniew
który tkwi w nas
Pokaż swą twarz
uwolnij gniew!

Tak bardzo odległy jest teraz bóg
tak bardzo wspólny mamy los
absolutnie niezrozumiały
nierealny dla ludzi złych

Nic nie umiesz
nic nie potrafisz
nic nie wiesz
nie znasz się

Gniew!
Gniew!
Gniew, gniew, gniew, gniew!

Mały chłopiec, czy go widzisz?
Stoi tu i z Ciebie szydzi
z Twoich boleści i chorych ambicji
wiecznie niezadowolony z Ciebie krzyczy

To Twoje niespełnione wyrywa marzenia

Wojna, wojna, wojna, wojna…

Mała dziewczynka, czy ją widzisz?
Stoi tu i z Ciebie szydzi
z niespełnionych miłości i odrzucenia
wiecznie płacze, domaga się i żąda

Masz kochać, masz mieć, ona tak chce

Wojna, wojna, wojna, wojna…

A jeśli ocenić masz sie dziś
kim przed lustrem staniesz się Ty?
A jeśli spojrzysz na siebie dziś
czy to właśnie miałeś być Ty?

Wojna, wojna, wojna, wojna…

Jestem tak samo winny
jak oni, Ci źli
wskazujesz dalej palcem
Słyszę: „winny, winny”- ja!

Twoich chorych ambicji
Twojej całej złości
ja wszystkiemu winny!
ja wszystkiemu winny! Ja!

Kogo wskażesz palcem patrząc w lustro?
Szydź, śmiej się, nienawidź i krzycz

Winny, ja!
Winny…ja!
Winny – ja
Winny ja!

Zapętlony sam w ten mrok
czujesz jak zżera Cię złość
Wskazują na mnie
celują we mnie
palcem, palcem
palcem!

Winny, ja!
Winny…ja!
Winny – ja
Winny ja!

Waszych emocji
waszych niedoskonałości
tłumionych złości
jestem winny bez litości

Winny
Ja

A kto jest bez winy
niech pierwszy weźmie kamień
A kto jest bez winy
niech rzuci we mnie nim x2

Winny, ja!
Winny…ja!
Winny – ja
Winny ja!

Chwilę później, gdy już czas rzewnie zadrży
czuję podskórnie, bóg za moment umrze
Wypełnia się przestrzeń
od woli i słońc
Wybuchy czuję podskórnie
cząstki chcą uciec w noc
Ja i mój bóg umrze
Niszczy mnie napęd rządz!

Jeszcze upijam się powietrzem
Jeszcze i jeszcze i chcę
Jeszcze chyba jeszcze jestem
Jeszcze i jeszcze i chcę

Teraz czuję jak wszystko imploduje
ja, ego i super-bóg
Przestrzeń pęka w pół
każden cząstek gotów!
Gorąc czuję chwilę współskórnie
cząstki chcą uciec w noc!
Ja i mój bóg umrze
Żyłem poprzez napęd rządz!

Jeszcze nie jest mi to obojętne
Jeszcze i jeszcze i zaraz będę
Jeszcze chyba jeszcze jestem gotów
Jeszcze znać istotę absolutu

Ja

Jeszcze upijam się powietrzem
Jeszcze i jeszcze i chcę
Jeszcze chyba jeszcze jestem
Jeszcze i jeszcze i chcę

Zniknę bo zabraknie dla mnie słów
pójdę tracąc ostatnie kroki swe
Ogłuchnę przestając czuć emocje te
Zniknę oddając swój ostatni dzień

Forma czy treść? Być czy mieć
Forma czy treść, być czy mieć?

Czy wiatr spowity w duszącą mgłę
przestanie istnieć, gdy zabraknie mnie
Czy zdarzenia będą płynąć tylko
gdy na nie patrzę i tworzyć pusty byt?

Niknące istnienie z duszą w dłoni
Woli drżenie z umysłem w pogonii
Trzask słuchu zlany z ciszą
w ten dzień wszystek mnie usłyszą!

Forma czy treść? Być czy mieć?
Forma czy treść, być czy mieć?
Jutro!

Zabraknie dla nas pięknych słów!
Jutro tylko popiół zostanie po nas tu!
Ostatni z głowy przegnamy ciemny szept
chociaż ostatni – to jest nasz dzień!

Jutro!

Zapomniany jak człowiek
zapomniany i niechciany
codziennie niezauważany
przez wieczność upadlany
Ogarnięty frustracją
przygnieciony desperacją
sięga po zapomnienie
Śmierć na własne życzenie!

Społecznie wcielony
wolności pozbawiony
jak maszyna traktowany
Duch przezdyszany

Zapomniany

W tryby maszyny wpasowany
wiecznie wykorzystywany
Przez tryby maszyny wciąż łamany
wiecznie do ziemi dociskany

ja
Ty
wy
Zapomniany!

Kształt buntu rysuje człowieka
Zabierają nam wszystko
Zabierają nam sens
Chcą za życia zabić nas!

Społecznie wcielony
wolności pozbawiony
jak maszyna traktowany
Duch przezdyszany

Zapomniany!

Nawet, gdy w ciemny róg zapędzą Cię
a Ty nie masz już sił buntować się
Gdy ostatecznie na potępienie skażą Cię
nawet, gdy zacznie brakowac Ci sił

Nadzieja umiera ostatnia
skończy się razem z Tobą
Nadzieja umiera ostatnia
dopóki walczysz jesteś zwycięzcą

Społecznie wcielony
wolności pozbawiony
jak maszyna traktowany
Duch przezdyszany

Zapomniany!

Zagubiona wśród szarości dni
przez strach i myśl
Swoje życie widzę jak przez mgłę
zobaczyć je chcę

Mrok deszczu, dogasających nadziei
krzyków które nic nie mogły zmienić
zgasną tak szybko i nagle, gdy
nie wesprzesz mnie Ty
Ty
TY

Oddaj mi swój lęk
oddaj mi swój strach
przyrzekam, że i tak
Będę Twoim ostatnim strachem
Lęk
Strach
i tak
Ja

Głowa wybucha z całych sił
iskrze w Tobie przestaje być wstyd
świat rozpada się nam spod stóp
oto jest granica i cena snu
Niczym tysiąc atomowych gwiazd
nic już nie jest w stanie wzruszyc nas
Ciemność łaknąca światła poza czasem
jak zwykła ławka w parku z lasem

Oddaj mi swój lęk
oddaj mi swój strach
przyrzekam, że i tak
Będę Twoim ostatnim strachem
Lęk
Strach
i tak
Ja

Ja

Z mroku deszczu dogasających nadziei
rodzi się krzyk, który wszystko zmieni
nie zgasnę, rozbłysnę światłem bo
oto jest piekło, a ja idę w to
To
TO

Oddaj mi swój lęk
oddaj mi swoj strach
przyrzekam, że i tak
Będę Twoich ostatnim strachem
Lęk
Strach
i tak
Ja

Dlaczego masz oczy pełne łez?
Czy smutek to wszystko co chcesz?
Absolutnie niepasujący, zgrzyczący
w tym świecie tryb

Jaki czujesz ból
jak straszny wstyd
uwolnij gniew
to jest ten dzień

Świat me pełne normalności mózgi
pełne zwykłej, szarej pustki
Absolutnie unikalnyś, oryginalnyś
w tym świecie złym

Uwolnij gniew
który tkwi w nas
Pokaż swą twarz
uwolnij gniew!

Tak bardzo odległy jest teraz bóg
tak bardzo wspólny mamy los
absolutnie niezrozumiały
nierealny dla ludzi złych

Nic nie umiesz
nic nie potrafisz
nic nie wiesz
nie znasz się

Gniew!
Gniew!
Gniew, gniew, gniew, gniew!

Mały chłopiec, czy go widzisz?
Stoi tu i z Ciebie szydzi
z Twoich boleści i chorych ambicji
wiecznie niezadowolony z Ciebie krzyczy

To Twoje niespełnione wyrywa marzenia

Wojna, wojna, wojna, wojna…

Mała dziewczynka, czy ją widzisz?
Stoi tu i z Ciebie szydzi
z niespełnionych miłości i odrzucenia
wiecznie płacze, domaga się i żąda

Masz kochać, masz mieć, ona tak chce

Wojna, wojna, wojna, wojna…

A jeśli ocenić masz sie dziś
kim przed lustrem staniesz się Ty?
A jeśli spojrzysz na siebie dziś
czy to właśnie miałeś być Ty?

Wojna, wojna, wojna, wojna…

Jestem tak samo winny
jak oni, Ci źli
wskazujesz dalej palcem
Słyszę: „winny, winny”- ja!

Twoich chorych ambicji
Twojej całej złości
ja wszystkiemu winny!
ja wszystkiemu winny! Ja!

Kogo wskażesz palcem patrząc w lustro?
Szydź, śmiej się, nienawidź i krzycz

Winny, ja!
Winny…ja!
Winny – ja
Winny ja!

Zapętlony sam w ten mrok
czujesz jak zżera Cię złość
Wskazują na mnie
celują we mnie
palcem, palcem
palcem!

Winny, ja!
Winny…ja!
Winny – ja
Winny ja!

Waszych emocji
waszych niedoskonałości
tłumionych złości
jestem winny bez litości

Winny
Ja

A kto jest bez winy
niech pierwszy weźmie kamień
A kto jest bez winy
niech rzuci we mnie nim x2

Winny, ja!
Winny…ja!
Winny – ja
Winny ja!

Chwilę później, gdy już czas rzewnie zadrży
czuję podskórnie, bóg za moment umrze
Wypełnia się przestrzeń
od woli i słońc
Wybuchy czuję podskórnie
cząstki chcą uciec w noc
Ja i mój bóg umrze
Niszczy mnie napęd rządz!

Jeszcze upijam się powietrzem
Jeszcze i jeszcze i chcę
Jeszcze chyba jeszcze jestem
Jeszcze i jeszcze i chcę

Teraz czuję jak wszystko imploduje
ja, ego i super-bóg
Przestrzeń pęka w pół
każden cząstek gotów!
Gorąc czuję chwilę współskórnie
cząstki chcą uciec w noc!
Ja i mój bóg umrze
Żyłem poprzez napęd rządz!

Jeszcze nie jest mi to obojętne
Jeszcze i jeszcze i zaraz będę
Jeszcze chyba jeszcze jestem gotów
Jeszcze znać istotę absolutu

Ja

Jeszcze upijam się powietrzem
Jeszcze i jeszcze i chcę
Jeszcze chyba jeszcze jestem
Jeszcze i jeszcze i chcę

Zniknę bo zabraknie dla mnie słów
pójdę tracąc ostatnie kroki swe
Ogłuchnę przestając czuć emocje te
Zniknę oddając swój ostatni dzień

Forma czy treść? Być czy mieć
Forma czy treść, być czy mieć?

Czy wiatr spowity w duszącą mgłę
przestanie istnieć, gdy zabraknie mnie
Czy zdarzenia będą płynąć tylko
gdy na nie patrzę i tworzyć pusty byt?

Niknące istnienie z duszą w dłoni
Woli drżenie z umysłem w pogonii
Trzask słuchu zlany z ciszą
w ten dzień wszystek mnie usłyszą!

Forma czy treść? Być czy mieć?
Forma czy treść, być czy mieć?
Jutro!

Zabraknie dla nas pięknych słów!
Jutro tylko popiół zostanie po nas tu!
Ostatni z głowy przegnamy ciemny szept
chociaż ostatni – to jest nasz dzień!

Jutro!

Zapomniany jak człowiek
zapomniany i niechciany
codziennie niezauważany
przez wieczność upadlany
Ogarnięty frustracją
przygnieciony desperacją
sięga po zapomnienie
Śmierć na własne życzenie!

Społecznie wcielony
wolności pozbawiony
jak maszyna traktowany
Duch przezdyszany

Zapomniany

W tryby maszyny wpasowany
wiecznie wykorzystywany
Przez tryby maszyny wciąż łamany
wiecznie do ziemi dociskany

ja
Ty
wy
Zapomniany!

Kształt buntu rysuje człowieka
Zabierają nam wszystko
Zabierają nam sens
Chcą za życia zabić nas!

Społecznie wcielony
wolności pozbawiony
jak maszyna traktowany
Duch przezdyszany

Zapomniany!

Nawet, gdy w ciemny róg zapędzą Cię
a Ty nie masz już sił buntować się
Gdy ostatecznie na potępienie skażą Cię
nawet, gdy zacznie brakowac Ci sił

Nadzieja umiera ostatnia
skończy się razem z Tobą
Nadzieja umiera ostatnia
dopóki walczysz jesteś zwycięzcą

Społecznie wcielony
wolności pozbawiony
jak maszyna traktowany
Duch przezdyszany

Zapomniany!

ciągle słyszę propagandę
nabijasz mi nią łeb!
kto jest z a, be, ce, de
dlaczego nie z iks, zet?
wolności nie ma!
chociaż jest
dlaczego miałbym to przełknąć?
jesteś szkłem w gardle
nie słucham Cię
wkurwiasz mnie

żyj sobie jak chcesz
i zostaw mnie

tam stoją oni
tu znowu to my
marsze o kolory
inni znaczy źli
lepsi ludzie
gorszy sort
propaganda!
bełkot!

chcę martwić się mniej
a Ty ciągle mówisz do mnie
kto wrogiem jest
że tamci są bez serc?
zagrażają mi!
a tylko Ci się śni
bezpieczny kąt
ściany z czterech stron
nie słucham Cię
wkurwiasz mnie

żyj sobie jak chcesz
i zostaw mnie

szkło!

lepsze życie
gorsza śmierć

szkło x4

naucz się krzyczeć
wiedz kiedy szeptać
kiedy one gonią Cię
w błoto wpadasz
brudny i słaby
kiedy one złapią Cię

podnieś się
zaciśnij pięść
mechaniczną wyrwij część!
człowiek versus maszyny

strzał, ból, cierpienie
cisza, strach, osierocenie x2

zostawimy wszystko to
całe wyrządzone zło
czeka statek
uciekniemy stąd
polują na nas!
stworzyliśmy je sami

milion śrubek
parę procesorów
nasza świadomość odtworzona cyfrowo
zaprogramowana celowo!

strzał, ból, cierpienie
cisza, strach, osierocenie x2

nasza świadomość odtworzona cyfrowo
zaprogramowana celowo
jest zabójcza
jest niszcząca
będzie zła
tak jak ja! x2

rozrywają
szarpią
dręczą
mnie

kable podłączyli
moje myśli skopiowane
zmierzone wgrają mi
co maszyny policzyły
z gównem mnie zrównają

koszmar!

sznur na szyi
cały w błocie i krwi
opluty i wyśmiany
pod belką powiesili
oddech oddałem

koszmar!

w górę i w dół
demony szarpią mnie

krew, chaos, śmierć
rozrywają w strzępy sen

deanimacja narracji
prawdziwego koszmaru

powtarzają kto dobry
a kto złym dla mnie jest
dlaczego iść na śmierć
i czemu piekło jest takie złe
czemu bić mam na trzy
co myśleć i jak żyć
czy lepszy jest kolorowy
czy może ten co lśni?

milion czujników cyfrowego rozumu
metry kabli uczuć i emocji
zaprogramowane by nieść porządek
wyszło z równania, jestem chaosem

znaleźć
by zniszczyć
znaleźć
by zabić

rozwiązanie
unicestwienie

koszmar!

w górę i w dół
demony szarpią mnie

krew, chaos, śmierć
rozrywają w strzępy sen

deanimacja narracji
prawdziwego koszmaru

w mrok wyślą dziś mnie
najciemniejszy nieba cień
ostatni promień słońca
znamiona palą mnie

koszmar!
obudź mnie!

to dobry dzień by umrzeć
powróz dusi, oddychać nie daje
ja czołgam się dalej
w mordzie błoto, krew zalewa mnie

gdy pętla zaciska się
nie wiem czy przeżyję
czy dostanę ostatnią szansę
i będe mógł zabić Cię

to dobry dzień by umrzeć
pętla kata zaciśnie się
dobry dzień
piękny, kurwa – dzień!

piekło podobno usłane jest
chęciami takich jak ja
zdobi je każdy nasz grzech
każdy krwawy ślad

to dobry dzień by umrzeć
pętla kata zaciśnie się
dobry dzień
piękny, kurwa – dzień!

czas leci w jedną stronę
szyny jadą w dół
widzę cień człowieka
zbliża się krzycząc

to dobry dzień by umrzeć
hamulce puszczają
powróz odbiera mi dech
zabiorę ze sobą Cię

opuść głowę
gdy każą oddać cześć
nie wątp
będziesz miał co jeść
umysł skonfigurowany
wedle zamysłu
posłusznego stworzenia

mów
patrz na
świat
szklane oczy
powiedzą Ci
tylko prawdę

mów
patrz
wystarczy
uwierzyć

pioruny
uratują ludzkość
powódź
oczyści sumienia
bomba atomowa
skończy
wszystkie wojny

rozsądny wybór
chwal słońce
słuszna sprawa
jedna wiara

przerażający wróg
to obcy bóg
krwawe ofiary
wiara w drzewa
pieniądz zbawi świat
broń uratuje pokój
zawodzą te złudzenia

umierają razem z nami

znamię oddychania
pierwsze światło
dusimy się
nie chcę by nam zgasło

znamię tętna
płynąca rzeka
obmyjemy się
w ścieku naszych serc

cztery znaki niepewności
czterech widać na horyzoncie

podpal zimno
nabierz powietrza
poczuj krew
krzycz najgłośniej

zimno!
powietrza!
krew!
krzycz!

UMIERAMY!

znamię bladości
szary beton
zamurujmy
nasz świat

znamię zimna
mroźna pustynia
krew w żyłach
gotować się zaczyna

cztery znaki niepewności
czterech widać na horyzoncie

podpal zimno
nabierz powietrza
poczuj krew
krzycz najgłośniej

zimno!
powietrza!
krew!
krzycz!

UMIERAMY!

moc, energia, zasilanie
podeślij prąd do głów
dziś zostaniesz Panem Świata
znając znaczenie tych trzech słów

SPI
daj prąd
IRQ
transmisja start

STOP!
Włączam zapis pamięci DIE

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

RAM
DIE

zobacz nowy, piękny świat
nie ma historii bez cierpienia
wyczyszczone wszystko jak
mechaniczna pamięć bez uczucia

silnik bez wahania
obojętne czy w zimnie czy cieple
działa i nie pamięta
nie żałuje, wykonuje

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

RAM
DIE

UWAGA
adresuję bank pamięci DIE
pamięć gotowa do zapisu
wszystko co ludzkie psuje się i jest niedoskonałe
myślenie meczy
wyobraźnia jest wrogiem precyzyjnego działania
jestem wolny, ponieważ myśli za mnie inny mózg

zapis programu: zatwierdzam

jeszcze jeden raz
wybrana jest droga
jasny cel
najciemniejsza czerń

zabiorą nas tam
gdzie lepszy czeka nas dzień
polecimy tam
gdzie podobno nie ma zła

ku słońcu
ruszymy
wszyscy

poprowadź nas proszę
na zielone pastwiska
żebyśmy mogli się uczyć
tych którymi nie możemy być

ku słońcu
ruszymy
wszyscy

ku słońcu
lecę
ja

w żyłach czuję strach
w uszach dzwoni krew
zmyję swoje grzechy
zapomnę to co złe

w najciemniejszą czerń
ruszam, coś wzywa mnie
bez cienia strachu
w przepastną, pustą czerń

nauczę się być tym
kim nie umiem być

odejdę w ciemną toń
za mną pójdzie moje zło
popłynę poprzez przestrzeń
na spotkanie słońcu
nie ma nadziei
lata które odejdą w mrok
zamknę oczy
a świat umrze razem ze mną

tworzyłem
żyłem
czułem
chciałem

plułem
wyśmiewałem
nienawidziłem
niszczyłem

czego nie znałem?
czego wiedzieć nie chciałem?
boję się

ciemno
zimno
strach
blask

płynę tam
ostatnia droga

ku słońcu
Czerń
ku słońcu
Blask

ciągle słyszę propagandę
nabijasz mi nią łeb!
kto jest z a, be, ce, de
dlaczego nie z iks, zet?
wolności nie ma!
chociaż jest
dlaczego miałbym to przełknąć?
jesteś szkłem w gardle
nie słucham Cię
wkurwiasz mnie

żyj sobie jak chcesz
i zostaw mnie

tam stoją oni
tu znowu to my
marsze o kolory
inni znaczy źli
lepsi ludzie
gorszy sort
propaganda!
bełkot!

chcę martwić się mniej
a Ty ciągle mówisz do mnie
kto wrogiem jest
że tamci są bez serc?
zagrażają mi!
a tylko Ci się śni
bezpieczny kąt
ściany z czterech stron
nie słucham Cię
wkurwiasz mnie

żyj sobie jak chcesz
i zostaw mnie

szkło!

lepsze życie
gorsza śmierć

szkło x4

naucz się krzyczeć
wiedz kiedy szeptać
kiedy one gonią Cię
w błoto wpadasz
brudny i słaby
kiedy one złapią Cię

podnieś się
zaciśnij pięść
mechaniczną wyrwij część!
człowiek versus maszyny

strzał, ból, cierpienie
cisza, strach, osierocenie x2

zostawimy wszystko to
całe wyrządzone zło
czeka statek
uciekniemy stąd
polują na nas!
stworzyliśmy je sami

milion śrubek
parę procesorów
nasza świadomość odtworzona cyfrowo
zaprogramowana celowo!

strzał, ból, cierpienie
cisza, strach, osierocenie x2

nasza świadomość odtworzona cyfrowo
zaprogramowana celowo
jest zabójcza
jest niszcząca
będzie zła
tak jak ja! x2

rozrywają
szarpią
dręczą
mnie

kable podłączyli
moje myśli skopiowane
zmierzone wgrają mi
co maszyny policzyły
z gównem mnie zrównają

koszmar!

sznur na szyi
cały w błocie i krwi
opluty i wyśmiany
pod belką powiesili
oddech oddałem

koszmar!

w górę i w dół
demony szarpią mnie

krew, chaos, śmierć
rozrywają w strzępy sen

deanimacja narracji
prawdziwego koszmaru

powtarzają kto dobry
a kto złym dla mnie jest
dlaczego iść na śmierć
i czemu piekło jest takie złe
czemu bić mam na trzy
co myśleć i jak żyć
czy lepszy jest kolorowy
czy może ten co lśni?

milion czujników cyfrowego rozumu
metry kabli uczuć i emocji
zaprogramowane by nieść porządek
wyszło z równania, jestem chaosem

znaleźć
by zniszczyć
znaleźć
by zabić

rozwiązanie
unicestwienie

koszmar!

w górę i w dół
demony szarpią mnie

krew, chaos, śmierć
rozrywają w strzępy sen

deanimacja narracji
prawdziwego koszmaru

w mrok wyślą dziś mnie
najciemniejszy nieba cień
ostatni promień słońca
znamiona palą mnie

koszmar!
obudź mnie!

to dobry dzień by umrzeć
powróz dusi, oddychać nie daje
ja czołgam się dalej
w mordzie błoto, krew zalewa mnie

gdy pętla zaciska się
nie wiem czy przeżyję
czy dostanę ostatnią szansę
i będe mógł zabić Cię

to dobry dzień by umrzeć
pętla kata zaciśnie się
dobry dzień
piękny, kurwa – dzień!

piekło podobno usłane jest
chęciami takich jak ja
zdobi je każdy nasz grzech
każdy krwawy ślad

to dobry dzień by umrzeć
pętla kata zaciśnie się
dobry dzień
piękny, kurwa – dzień!

czas leci w jedną stronę
szyny jadą w dół
widzę cień człowieka
zbliża się krzycząc

to dobry dzień by umrzeć
hamulce puszczają
powróz odbiera mi dech
zabiorę ze sobą Cię

opuść głowę
gdy każą oddać cześć
nie wątp
będziesz miał co jeść
umysł skonfigurowany
wedle zamysłu
posłusznego stworzenia

mów
patrz na
świat
szklane oczy
powiedzą Ci
tylko prawdę

mów
patrz
wystarczy
uwierzyć

pioruny
uratują ludzkość
powódź
oczyści sumienia
bomba atomowa
skończy
wszystkie wojny

rozsądny wybór
chwal słońce
słuszna sprawa
jedna wiara

przerażający wróg
to obcy bóg
krwawe ofiary
wiara w drzewa
pieniądz zbawi świat
broń uratuje pokój
zawodzą te złudzenia

umierają razem z nami

znamię oddychania
pierwsze światło
dusimy się
nie chcę by nam zgasło

znamię tętna
płynąca rzeka
obmyjemy się
w ścieku naszych serc

cztery znaki niepewności
czterech widać na horyzoncie

podpal zimno
nabierz powietrza
poczuj krew
krzycz najgłośniej

zimno!
powietrza!
krew!
krzycz!

UMIERAMY!

znamię bladości
szary beton
zamurujmy
nasz świat

znamię zimna
mroźna pustynia
krew w żyłach
gotować się zaczyna

cztery znaki niepewności
czterech widać na horyzoncie

podpal zimno
nabierz powietrza
poczuj krew
krzycz najgłośniej

zimno!
powietrza!
krew!
krzycz!

UMIERAMY!

moc, energia, zasilanie
podeślij prąd do głów
dziś zostaniesz Panem Świata
znając znaczenie tych trzech słów

SPI
daj prąd
IRQ
transmisja start

STOP!
Włączam zapis pamięci DIE

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

RAM
DIE

zobacz nowy, piękny świat
nie ma historii bez cierpienia
wyczyszczone wszystko jak
mechaniczna pamięć bez uczucia

silnik bez wahania
obojętne czy w zimnie czy cieple
działa i nie pamięta
nie żałuje, wykonuje

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

MARSZ

RAM
DIE

UWAGA
adresuję bank pamięci DIE
pamięć gotowa do zapisu
wszystko co ludzkie psuje się i jest niedoskonałe
myślenie meczy
wyobraźnia jest wrogiem precyzyjnego działania
jestem wolny, ponieważ myśli za mnie inny mózg

zapis programu: zatwierdzam

jeszcze jeden raz
wybrana jest droga
jasny cel
najciemniejsza czerń

zabiorą nas tam
gdzie lepszy czeka nas dzień
polecimy tam
gdzie podobno nie ma zła

ku słońcu
ruszymy
wszyscy

poprowadź nas proszę
na zielone pastwiska
żebyśmy mogli się uczyć
tych którymi nie możemy być

ku słońcu
ruszymy
wszyscy

ku słońcu
lecę
ja

w żyłach czuję strach
w uszach dzwoni krew
zmyję swoje grzechy
zapomnę to co złe

w najciemniejszą czerń
ruszam, coś wzywa mnie
bez cienia strachu
w przepastną, pustą czerń

nauczę się być tym
kim nie umiem być

odejdę w ciemną toń
za mną pójdzie moje zło
popłynę poprzez przestrzeń
na spotkanie słońcu
nie ma nadziei
lata które odejdą w mrok
zamknę oczy
a świat umrze razem ze mną

tworzyłem
żyłem
czułem
chciałem

plułem
wyśmiewałem
nienawidziłem
niszczyłem

czego nie znałem?
czego wiedzieć nie chciałem?
boję się

ciemno
zimno
strach
blask

płynę tam
ostatnia droga

ku słońcu
Czerń
ku słońcu
Blask